مقدمه ی عاشورا:

چه بسیار خون ها در محیط هایی ریخته می شود که چون فقط جنبه خونریزی دارد اثرش مرعوبیت مردم است ، اثرش این است که از نیروی مردم و ملت می کاهد و نفس ها بیشتر در سینه ها حبس می شود. اما شهادت هایی در دنیا هست که به دنبال خودش روشنایی و صفا برای اجتماع می آورد. شما در حالت فرد امتحان کرده و دیده اید که بعضی از اعمال است که قلب انسان را مکدر می کند ، ولی بعضی دیگر از اعمال است که قلب انسان را روشن می کند ، صفا و جلا می دهد. این حالت عینا در اجتماع هم هست. بعضی از پدیده های اجتماعی ، روح اجتماع را تاریک و کدر می کند ، ترس و رعب در اجتماع به وجود می آورد ، به اجتماع حالت اسارت و بندگی می دهد ، ولی یک سلسله پدیده های اجتماعی است که به اجتماع صفا و نورانیت می دهد ، ترس اجتماع را می ریزد ، احساس اسارت و بندگی را از او می گیرد ، جرات و شهامت به او می دهد.
بعد از شهادت امام حسین یک چنین حالتی به وجود آمد ، یک رونقی در اسلام پیدا شد. این اثر در اجتماع از آن جهت بود که امام حسین با حرکات قهرمانانه خود روح مردم مسلمان را زنده کرد ، احساسات بردگی و اسارتی را که از اواخر زمان عثمان و تمام دوره معاویه بر روح جامعه اسلامی حکمفرما بود ، تضعیف کرد و ترس را ریخت ، احساس عبودیت را زایل کرد و به عبارت دیگر به اجتماع اسلامی شخصیت داد. او بر روی نقطه ای از اجتماع انگشت گذاشت که بعدا اجتماع در خودش احساس شخصیت کند

منتظر صفحه هایی دیگر ازاین کتاب باشید. عباس